Zwiastun koszmarnych wakacji

Ciche kroki niosły się głośnym echem na korytarzach w olbrzymiej rezydencji. Nike nienawidziła tego dźwięku, tak samo jak pustki i zimna, które biły od murów tego luksusowego dworu. Wszystko w nim mówiło, że żyje tu rodzina z bogatą tradycją i jeszcze bogatszym skarbcem. Obojętne mijała portrety swoich czcigodnych prządków, którzy szeptali coś do siebie, gdy koło nich przechodziła. Nie spiesząc się zeszła schodami z czarnego marmuru na parter i skręciła w lewy korytarz na końcu, którego mieścił się gabinet ojca. Stanęła przed bogato zdobionymi drzwiami i pewnie zapukała.

- Proszę – usłyszała i wejście do gabinetu stało przed nią otworem.

Kilka pewnych kroków, wyzywające uniesienie głowy i patrzyła w lodowato, błękitne oczy. Chwile stała i zmagała się z nim, kto dłużej wytrzyma ten pojedynek spojrzeń. Odwróciła wzrok pierwsza, doskonalę zdając sobie sprawę, że jeszcze nie jest na tyle silna, aby naprawdę rzucić wyzwanie Teodorowi Fawley.

- Chciałeś się ze mną wiedzieć, tato – odezwała się z zimną uprzejmością.

- To chyba oczywiste, że po spotkaniu z dyrektor Minerwą McGonagall mamy ci do zakomunikowania, kilka rzeczy.

Cyniczny głos przepięknej Lawinii, zaskoczył Nike. Nigdy nie sądziła, iż matka przedłoży spotkanie z córką nad brylowanie w towarzystwie, chociaż na kilka minut. To miała być dopiero jedna z serii niemiłych niespodzianek, które mieli jej dzisiaj zafundować rodzice.

Po krótkim spojrzeniu, które obdarzyła matkę wzrok znowu powrócił na ojca. To od niego oczekiwała wyjaśnień, w końcu to on rządził w tej rodzinnie. Pan Fawley był o wiele lepszym graczem od swojej żony i umiał zdobywać przewagę nad swoim oponentem kilkoma gestami zanim w ogóle padły pierwsze słowa. Teraz też stosował swoje niezawodne sztuczki, które do perfekcji oponował jako szef Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. Patrzenie prosto w oczy, powolne zetkniecie czubków palców, aby utworzyły trójkąt i deprymująca cisza, która miała wywołać nerwowość u przeciwnika. Nike znała te sztuczki, chociaż na niej zostały zastosowane po raz pierwszy. Cierpliwie czekała, aż ojciec zdecyduję się odezwać.

- Tak jak twoja mama już wspomniała, wczoraj odbiliśmy rozmowę z dyrektor McGonagall i trzeba przyznać, iż nie była to miła, towarzyska rozmowa o banałach. Zostaliśmy poinformowani, że twoje wyniki w nauce drastycznie się pogorszyły i z trudem zdałaś egzaminy na koniec roku.

Zapadła cisza. Ojciec oczekiwał wyjaśnień, których miał się nie doczekać, ponieważ Nike nie miała zamiaru z niczego się tłumaczyć. Po długiej pełnej napięcia ciszy Teodor kontynuował.

- Pani dyrektor zdając sobie sprawę, iż ten spadek formy może zaważyć na całym twoim życiu, poradziła nam znaleźć dla ciebie korepetytora najlepiej w twoim wieku, aby łatwiej było ci z nim znaleźć wspólny język, oraz który łatwiej zrozumie twoje problemy. Poleciła nam kilku uczniów i absolwentów szkoły. - Przerwał na krótką chwile, aby doczekać się jakieś reakcji ze strony córki, ta jednak tylko spokojnie stała i patrzyła na niego z niezmąconym spokojem w oczach. - Postanowiliśmy, że najlepiej dla ciebie będzie jak tą osobą będzie Serpens Aaron Travers syn mojego …

- NIE! NIE ZGADZAM SIĘ! NA PEWNO NIE ON! TEN ZADU… - urwała w pół słowa zdając sobie sprawę, że nie tylko przerwała ojcu, ale również pozwoliła sobie na okazanie emocji, które miała skrzętnie ukrywać. Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. - Przepraszam, możesz kontynuować tato – powiedziała przez ściśnięte gardło, mocną wbijając paznokcie w dłonie.

Zaskoczony wybuchem córki Teodor spojrzał na Lawinie, aby ta wytłumaczyła mu przyczyny takiego zachowania ich dziecka. Ona wiedziała o Nike jeszcze mniej niż on więc tylko wzruszyła ramionami. Panu Fawley pozostało tylko kontynuować swoją wypowiedź i z jeszcze większą uwagą obserwować swoją córkę.

- Serpens Aaron Travers jak wiesz jest synem mojego drogiego przyjaciela Leo, jest na tym samy roku co ty, oraz może poszczycić się nie małymi osiągnięciami pomimo swojego młodego wieku. Uznaliśmy z twoją mamą, że doskonale będzie się nadawał na twojego korepetytora. W trakcie wakacji pomoże ci nadrobić zaległości. Rozmawiałem już z Leo o twojej sytuacji i zapewnił mnie, że jego syn z przyjemnością cię wspomoże.

Zakończył wpatrując się w swoje jedyne dziecko, które od wybuchu stało przed nim z lekkim wyzwaniem w oczach, ale jednak nie podejmując żadnych działań.

- Państwo Travers z dziećmi zjedzą dzisiaj z nami kolację i oczekuje moja miła, że będziesz się nienagannie zachowywać, a to karygodne zachowanie sprzed chwili już się nie powtórzy Nike Adrastejo – kategorycznym tonem oznajmiła Lawinia.

Wypowiedź matki nie zrobiła na dziewczynie wrażenia. Matka, chociaż chciała uchodzić za kobietę, która potrafi wyegzekwować posłuchy, to jednak nie umiała dotrzeć do córki. Nike dla zapewnienia sobie spokoju w nieliczne dni, gdy jej rodzicielka przypominała sobie, że nią jest pozornie zgadzała się na wszystko później postępując według własnego uznania.

- Oczywiście – spokojnym głosem oznajmiła pewnie patrząc na matkę. - O której spodziewamy się gości?

- Umówiliśmy się na siódmą, jednak oczekuję, że będziesz gotowa półgodziny wcześniej.

Nike nie raczyła na to odpowiedzieć, tylko ponownie spojrzała na ojca siedzącego za ciężkim dębowym biurkiem.

- Jeśli to wszystko co mieliście mi do zakomunikowania, to byłabym wdzięczna za pozwolenie na powrotu do mojego pokoju, abym mogła się przygotować na przyjecie czcigodnych gości.

- Tak, to wszystko moja droga, możesz odejść – odpowiedział ojciec niezwracająca uwagi na swoją małżonkę, która wyraźnie chciała coś powiedzieć.

Nike spokojnie i lekko skłoniła głowę przed rodzicami i powolnym krokiem wyszła z gabinetu. Jak tylko drzwi się za nią zamknęły pani Fawley zwróciła się do męża z pretensją.

- Dlaczego pozwoliłeś jej odejść? Powinieneś ukarać ją za to co musimy przez nią przechodzić.

- Nie sadze, żeby to było konieczne. Sama widziałaś jak zachowywała się gdy tylko zostało wspomniane imię młodego Travers'a. Nie wiem co między nimi jest, ale wyraźnie widać, że nasza córka go nie znosi. Dla niej najgorszą karą będzie już samo to, że będzie musiała spędzić całe wakacje w jego towarzystwie.

- Może i masz rację, jednak czy nie uważasz…

- Nie – kategorycznie przerwał żonie. – Nie możemy wystawiać jej wytrzymałości na jeszcze większą próbę, bo może spotkać nas niemiła niespodzianka. Nasza zawsze układna i spokojna córka może się okazać nie taka jaką ją chcielibyśmy widzieć. Kochanie, daj więc spokój i pozwól biec sprawą swoim tempem.

- Dobrze, jednak ja nadal uważam, że postępujesz wobec niej zbyt łagodnie.

To powiedziawszy rzuciła ostatnie spojrzenie na swojego męża i wyszła z gabinetu, aby wydać polecenia skrzatom.

Teodor pozostawiony sam sobie długo rozmyślał o ostatnich wydarzeniach. Zastanawiał się co spowodowało, że jego córka z którą do tej pory nie było problemów i uczyła się znakomicie, tak naglę się pogorszyła. Nie umiał znaleźć na to odpowiedzi. Nurtowały go jeszcze wątpliwości czy na pewno dobrze robi narzucają swojej córce na korepetytora chłopaka, do którego najwyraźniej czuje niechęć. Sam nic synowi Leo nie mógł zarzucić. Podczas kilkunastu lat, w których miał możliwość porozmawiania z nim oraz obserwacji nie zauważył nic co mogło irytować jego córkę. Sam uważał go za miłego, dobrze wychowanego młodego człowieka o bystrym umyśle, mogącego podobać się kobietą ze względu na przystojną powierzchowność. Gdy tak rozmyślał o tym dwojgu uświadomił sobie, że chociaż jako dzieci często bawili się razem to jednak coś się później musiało popsuć. Od wakacji po pierwszym roku w Hogwarcie ich relację stały się chłodnę, aż w końcu zaczęli siebie unikać wymigując się od wszelkich wydarzeń, gdzie mogli na siebie trafić. Nie mógł dociec, dlaczego tak się stało.

Będąc człowiekiem rozsądnym wiedział, że czasem pozostawienie spraw ich własnemu biegowi daje lepsze rezultaty niż wtrącanie się postanowił przez najbliższe tygodnie bacznie obserwować córkę. Uznawszy, że to może najlepsze co może zrobić w tej sytuacji. Cicho też liczył, że może obserwacja da mu kilka odpowiedzi na nurtujące go pytania.

***

Aaron zaczytany w książce, którą polecił mu dziadek dopiero po chwili zauważył fakt, iż ktoś puka do drzwi. Zaznaczywszy stronę na której skończył zamknął książkę i lekko irytowanym głosem zaprosił do swojego pokoju osobę za drzwiami. Do pokoju wkroczył Guzdek ich skrzat domowy. Chłopak widząc jego zdenerwowanie uśmiechnął się, co od razu pomogło usłużnemu stworowi przestać się zamartwiać, że zdenerwował swojego pana.

- Paniczu Serpensie, ojciec chciałby z paniczem porozmawiać, jeśli oczywiście panicz ma czas – powiedział cicho skrzat i pokłonił się przed Aaronem.

- Guzdek ile razy mam ci powtarzać, abyś nazywał mnie moim drugim imieniem bez tego zbędnego tytułu „panicz”, oraz to żebyś kłaniał mi się tylko przy gościach – westchnął chłopach, wiedząc, iż sługi nie da się oduczyć tej przesadnej uniżoności. - To gdzie przebywa mój tata?

- W niebieskim salonie pani… to znaczy Aaronie – dokończył skrzat dostrzegłszy irytowane spojrzenie panicza.

Aaron szybkim krokiem przemierzał korytarze londyńskiego domu. Przystanął przy otwartych drzwiach i przez chwile przyglądał się scenie jaka miała miejsce w niebieskim salonie. Jego tata na co dzień poważny i obowiązkowy urzędnik Ministerstwa Magi teraz siedział na puszystym dywanie koloru indygo w wielkim skupieniu wpatrując się w swoją jedenastoletnią córkę. Młoda Eryni z psotnym błyskiem w oczach zastanawiała się jaką kartę odsłonić, aby to nie ją spotkała kara za przegraną w eksplodującego durnia. Nastąpiła chwila prawdy i karty wybuchły smoląc nos małej brunetki. Na twarzy dziewczynki pojawił się wyraz oburzenia i zaskoczenia, że jej ojciec nie wytrzymał i roześmiał się na cały głos. Aaron również nie potrafił tego uczynić i roześmiany podszedł do dwójki siedzącej na dywanie. Uklęknął przed siostra i wytarł jej nos chusteczką.

- Trzeba było nauczyć się grać w karty mugoli, tak jak chciał nauczyć cię tego dziadek Robert. Nie chciałaś, więc teraz cierp – oznajmił z uśmiechem.

- Co ty tam wiesz? – oburzona zapytała i pobiegła do mamy, która właśnie pojawiła się w progu. - Mamo tata znowu nie dał mi wygrać, a Aaron znowu się wymądrza – poskarżyła się dziewczynka mocno przytulając się do rodzicielki.

Pani Travers odwzajemniła uścisk i ponad głową córki przesłała uśmiech swoim mężczyzną. Leo poszedł do żony i pocałował ją na przywitanie.

- Jak minął dzień kochana?

- Wiesz jak to jest u Harrods'a codziennie tłumy, ale na szczęście dzisiaj nie było problemów z dostawą. Co tam u ciebie synu? Jakieś plany na wakacje? - pytała się mama całując go w policzek.

- Właściwie to nie. Pewnie tak jak zwykle wyląduje z wami na francuskiej riwierze, a w sierpniu u dziadka Roberta.

- Prawie bym zapomniał. Aronie rozwiałem wczoraj z panem Fawley o jego córce Nike i obiecałem w twoim imieniu, że będziesz jej korepetytorem w te wakacje – oznajmił tata.

- Co? Mówimy o tej samej Nike Fawley, tato. Ta którą znam nie potrzebuje żadnych korepetycji. Jest jedną najzdolniejszych czarownic z mojego rocznika -zdziwił się młodzieniec.

Aaron musiał poczekał na wyjaśnienia do czasu aż tata wygodnie rozsiądzie się na fotelu przy stoliku, na którym była rozłożona szachownica.

- Zagrajmy- wskazał synowi fotel naprzeciwko – podczas gry wszystko ci wyjaśnię.

Chłopak usiadł i kontem oka zobaczył jak mama dyskretnie wychodzi z pokoju zabierając ze sobą Eryni. Doskonale wiedziała, że jak mąż komuś z rodzinny proponuje partie szachów to ma z nim do przeprowadzenia rozmowę w cztery oczy.

- Która ręka? - Zapytał pan Travers, chowając za plecami dwa pionki.

- Lewa.

- Rozpoczynasz – szachownica została przekręcona tak, aby przed Aaronem stał komplet figur z białego marmuru.

- Pion na F4 – biała figura ożyła i poruszyła się na wskazane pole.

Ojciec odpowiedział podobnym posunięciem i spojrzał na syna lekko przechylając głowę.

- Mówisz, że Nike dobrze radzi sobie w szkole, jednak dyrektorka ma inne zdanie na ten temat i poradziła państwu Flawley poszukać korepetytora, aby ich córka mogła nadrobić zaległości z ostatnich miesięcy podczas, których drastycznie się obniżyła w nauce. Zaproponowała im kilku uczniów i absolwentów Hogwartu wśród nich znalazło się twoje nazwisko. Teodor znając cię uznał, że będziesz znakomicie nadawał się na to stanowisko. Zapytał mnie wczoraj czybyśmy nie pomogli mu w rozwiązaniu tego problemu. Ja się zgodziłem za ciebie. Może postąpiłem zbyt pospiesznie synu? Jak nie chcesz, zaraz prześle sowę.

Leo wyczekiwaniem patrzył na syna, chociaż doskonale wiedział jak postąpi jego pierworodny.

- To nie tak, tato, że nie che pomóc Nike, tylko uważam, iż taka pomoc nie jest jej w ogóle potrzebna. Opuściła się w ostatnich miesiącach to fakt, jednak musiała poradzić sobie z pewnymi problemami, które były ważniejsze od nauki. Pod koniec roku zdążyła się już na tyle pozbierać, że pomimo wszystkich kłopotów jakie jej się przytrafiły na szóstym roku udało jej się zdać egzaminy końcowe. Na marne stopnie, ale jednak zdała. Wierze, że w ciągu wakacji uda jej się opanować zaległy materiał samodzielnie.

- Nie sądziłem synu, że tak dobrze znasz pannę Fawley. W końcu odkąd poszliście do Hogwartu wyraźnie siebie unikacie.

Leo z ciekawością patrzył jak syn przez prosty błąd traci swoją wieże, która rozsypała się w proch po ruchu jego gońca. Z niecierpliwością czekał też na odpowiedź Aarona wyraźnie zmieszanego jego stwierdzeniem.

- To nie do końca tak jakby mogło się wydawać, tato. Po prostu z powodu tego, że trafiliśmy do różnych domów w szkole oddaliliśmy się od siebie. Mamy innych znajomych. To wcale nie znaczy, że nie wiemy nic o sobie, w końcu uczęszczamy w większości na te same zajęcia.

Teraz to pan Travers stracił figurę na rzecz syna, zamyśliwszy się nad relacją dwojga młodych ludzi.

- Ty to wiesz najlepiej synu, jakie są twoje relację z panienką Nike. Wracając jednak do głównego tematu: zgadzasz się pomóc dziewczynie, czy jej rodzice mają szukać kogoś innego? Zapewniam cię, że rozmowa z dyrektor McGonagall bardzo ich zaniepokoiła i na pewno nie pozwolą córce próżnować w te wakacje.

- Jeśli sprawy tak stoją, to zgadzam się. Wygrałeś tato – oznajmił Aaron i wstał z fotela chociaż partia nie była jeszcze rozstrzygnięta. - Teraz pozwolisz wrócę do swojego pokoju.

- Oczywiście synu, jednak bądź gotowy do wyjścia na szóstą. Cała rodzina została zaproszona na kolacje u Fawley'ów.

- Rozumiem, tato – skłonił lekko głowę i wyszedł z salonu.

Pan Travers z uśmiechem wpatrywał się w plansze. Doskonale znając swoich najbliższych potrafił ich zmusić do rzeczy, których sami z siebie by nie zrobili nie uciekając się wcale do rozkazów. Przez chwile zamyślił się nad relacjami swojego syna z panną Fawley. Intuicja go chyba w tym względzie nie zawiodła. Podejrzewał już od jakiegoś czasu, że jedynaczka jego przyjaciela wpadła w oko Aaronowi. Ta rozmowa utwierdziła go, ze jego domysły były słuszne. Osobiście nie miał nic przeciwko temu, chociaż uważał, że jest o wiele za wcześnie na podzielenie się z kimś swoimi podejrzeniami. Oboje dopiero co skończyli po siedemnaście lat.

Leo wstał i skierował swoje kroki do kuchni, z której już z daleka można było usłyszeć odgłosy wesołej rozmowy i śmiech. Jego królowe ponownie postanowiły upiec ciasteczka. Nie były to cuda cukierniczej roboty, ale każdy kto ich spróbował twierdził, że są ona najlepsze ciasteczka jakie w życiu jadł. Przy ich przygotowywaniu jego panie robiły niesamowity bałagan, który skrzaty sprzątały przez pół dnia. One nie przejmowały się tym, tylko znakomicie się bawiły razem przygotowując smakołyki.

Teraz córce wcale nie przeszkadzał ubrudzony mąką noc. Z wielkim zacięciem wycinała z ciasta ciasteczka o różnych wzorach. Jego żona wyjmowała kolejną blachę z piekarnika. Wcześniej już upieczone stygły na blacie, do którego podszedł i chwycił jedno z nich zanim żona odgoniła go od nich ścierką.

- Ile razy mam ci powtarzać, że nie je się gorącego ciasta? Poza tym jaki przykład dajesz córce? - strofowała go Anna.

Leo wcale się tym nie przejął i ze smakiem zjadł swoją zdobycz.

- Jak zwykle przepyszne. Dobrze kochanie, że szykujesz więcej. Będzie co dać pani Fawley dzisiaj jak do niej pójdziemy na kolacje.

-Co? I ty dopiero mi o tym mówisz? Podaj więcej szczegółów. Na którą? W co mam się ubrać? Kto oprócz naszej dwójki tam będzie? I czy oni wiedzą?

- Spokojnie kochanie. Przecież ich znasz. Nie ma co się tak denerwować. Jesteśmy umówieni u nich na siódmą. W cokolwiek się ubierzesz to będziesz wyglądała pięknie, chociaż znając Lawinie to trzeba będzie ubrać się w stroje wieczorowe. Zaproszono nie tylko naszą dwójkę kochanie, ale równie nasze dzieci. Mam nadzieje, że nie spłatasz na kolacji żadnego figla Eryni – tu zwrócił się do córki, która przerwała swoje zajęcie i zaczęła przysłuchiwać się rodzicom.

- Czy ja kiedyś zachowywałam się niegrzecznie? - opowiedziała pytaniem na pytanie mała kucharka.

- To zależy kogo zapytać, mój mały brzdącu.

Leo potargał włosy córce i znowu podkradł ciastko. Jego żona ponownie spojrzała na niego z wyrzutem. Na co, pan Travers podniósł ręce do góry i powoli zaczął się wycofywać z kuchni.

- To ja was tu zostawię moje miłe, a sam pójdę przejrzeć dokumenty z ministerstwa – oznajmił i już go nie było.

Pani Travers na tylko pokręciła głową i uśmiechnęła się do córki. W takich chwilach jak ta dziękowała losowi za swoje udane życie.

***

Nike stanęła przed lustrem. Beznamiętnym wzrokiem obrzuciła swoje odbicie. Było jej obojętne jak wygląda i tylko dla świętego spokoju ubrała się w to co kazała matka oraz zrobiła makijaż chociaż na co dzień nie używa kosmetyków kolorowych. Jedyną oznaką buntu były sięgające do pasa, gęste, czarne włosy, którym pozwoliła swobodnie opaść na plecy, a nie jak chciała jej rodzicielka związane w kunsztowny kok. Nie chętnie musiała przyznać, że jej mama ma dobry gust. Szmaragdowa suknia na grubych ramiączkach, dobrze leżała na jej szczupłym ciele. Niezbyt głęboki dekolt w kształcie litery v poskreślał i optycznie powiększał jej niewielki biust a sięgające do podłogi fałdy podkreślały szczupłość nóg.

Spojrzenie na zegar szósta dwadzieścia pięć. Zamiast zejść na dół jakby pragnęła jej matka usiadła wygodnie w fotelu biorąc do ręki książkę z traktatem o zapomnianych zaklęciach. Ciekawa tematyka jednak nie chciała zawładnąć jej myślami. Ciągle wracała do porannej rozmowy. Rodzice mogli uznać, że postępują słusznie i ten durny pomysł z Serpensem Aaronem Travers jako korepetytorem wyjdzie jej na dobre. Ona miała w tej sprawie zupełnie inne zdanie. Szykowały się najgorsze wakacje jej życia. Zwiastunem ich był niespotykany jak na nią wybuch złości po dzisiejszej rozmowie w gabinecie. Z trudem udało jej się spokojny krokiem dość do swojego pokoju i cicho zamknąć drzwi. Później seria zaklęć wyciszających i z wrzaskiem zaczęła rzucać wszystkim co jej wpadło w ręce o ściany pokoju. Jej wybuch trwał dość długo, gdyż później ze zmęczeniem udała na swoje łóżko na wznak i zapadła w niespokojną drzemkę, jakby Aaron nie był koszmarem dla niej już na jawie to jeszcze musiał ją nawiedzać we śnie. Przebudziła się zlana potem i jeszcze bardziej wycieńczona niż przed położeniem się. Pozytywnie nie nastrajał ją też wygląd zdemolowanego pokoju. Z niechęcią za pomocą czarów zaczęła sprzątać, gdyż uznała, że pozostawienie go w takim stanie do wysprzątania skrzatom byłoby przyznaniem się do słabości.

W pokoju ponownie panował idealny porządek, gdy jej matka do niej przyszła. W kilku krótkich zdaniach oznajmiła czego oczekuje dzisiaj od córki. Podała jej również pudełko z sukienką i poinformowała jak według niej powinna wyglądać. Po tym wyszła pozostawiając ją samą. Co wcale nie poprawiło jej humoru. Dobrze pamiętała jak jeszcze kilka lat przy takich okazjach obie zamykały się w pokoju mamy i wspólnie szykowały się na wieczór. Te czasy minęły bezpowrotnie.

Z ponurych rozmyślań wyrwał ją dźwięk dzwonka u drzwi wejściowych. Nie chcąc nadwyrężać wytrzymałości rodziców zeszła na dół przywitać gości. Trzepak ich najstarszy skrzat domowy zdążył już otworzyć drzwi i zaprosić gości, gdy byłam na pół pietrze. Na chwile przystanęła przyglądając się przybyłym. Mężczyzna średniego wzrostu o dość powszechnej powierzchowności mógłby przejść niezauważony w tłumie, gdyby nie jego oczy o czekoladowej barwie, z których biła inteligencja i iskrzyły się humorem. Kobieta przeciwieństwie od swojego męża była pięknością. Szczupła, wysoka sylwetka odpowiednio zaokrąglona w strategicznych miejscach, piękne blond włosy upięte w wysoki kok, oraz subtelne rysy twarzy tworzyłyby doskonałość, gdyby nie oczy jak na złość całkowicie zwyczajne o najpowszechniejszym kolorze niebieskiego. Za to ich dzieci były udaną mieszanką ich obydwojga. Dziewczynka pomimo swoich jedenastu lat już zapowiadała się na piękność. Po mamie odziedziczyła długie blond włosy i delikatne rysy twarzy, po ojcu zaś pewną siebie postawę. Chłopach przewyższający wzrostem swojego ojca również nie mógłby uznany za brzydala, chociaż w jej oczach taki był. Również był blondynem, lecz jego włosy były ciemniejsze i w słabym świetle mogły być uznane za brązowe. Idealne rysy również odziedziczył po matce za to oczy miał prawie identyczne co jego ojciec brakowało w nich jednak tych specyficznych iskierek, które zwiastowały poczucie humoru.

Stała niezauważona do momentu aż jej spojrzenie skrzyżowało się z parą brązowych oczu. Przez chwile trwała cicha potyczka, aż w końcu ku jej nie zadowoleniu to ona musiała ustąpić, gdyż to co wyczytała w wzroku chłopaka zmieszało ją. Powoli, gdyż bała się potknąć mając na nogach wysokie szpilki zeszła ze schodów.

- Witam państwa. Rodzice zapewne czekają już w salonie. Trzepaku zobacz czy w kuchni już wszystko gotowe do kolacji, ja zamienne się gośćmi.

Skrzat skłonił się jej i cicho wycofał.

- Wypiękniałaś Nike od naszego ostatniego spotkania – powiedziała pani Travers i pocałowała ją w policzek.

- Zdecydowanie Teodor dorobił się przepięknej córki, chociaż w tym wypadku to pochwały należą się jego pięknej żonie, niż niemu – zgodził się z żoną Leo i pocałował dłoń dziewczyny.

- Dziękuje – zmieszana dziewczyna powiedziała cicho. - Państwo również nie mogą narzekać na to, że mają brzydką córkę. Witaj, Eryni znowu urosłaś.

Mała wystawiła policzek do pocałowania, Nike trochę niepewnie go musnęła.

Dziewczyna, gdyby mogła to zupełnie by zlekceważyła swojego rówieśnika, jednak ze względu na dobre wychowanie jakie odebrała zwróciła się do niego oczekując pierwszego ruchu. Ten wzorem ojca pochylił głowę i musnął wierz jej dłoni. Spojrzenie czekoladowych oczu zamroziło ją na chwile, jednak szybko się ocknęła i prawie, że wyszarpując dłoń z jego uścisku.

- Proszę za mną – powiedziała i pewnym krokiem prowadziła przybyłych przez korytarz do salonu, przy jadalni.

Pomieszczenie było utrzymane w jasnych odcieniach żółtego i zielonego. Największa ozdobą był zaś olbrzymi, bogato zdobiony kominek z zielonego marmuru, nad którym wisiał portret Nicolasa Fawley założyciela ich rodu. Rodzice już tam byli, tak jak oczekiwała, pewnie zapomnieli, że pani Travers nie podróżuje za pomocą proszku Fiuu. Znowu seria przywitań i konwencjonalnych komplementów w trakcie której stała zboku starając się nie patrzeć na Aarona. Nadal czuła mrowienie w prawej dłoni po jego pocałunku.

Znowu pojawił się Trzepak oznajmiając swoim chrapliwym głosem, że kolacje już podano. Tata podał ramie pani Travels i zaprowadził ją do stołu. Pan Leo asystował jej matce, więc podszedł do niej Aaron i zaoferował swoje usługi. Bez słowa poszła za starszymi ignorując go. Panowie już pomagali panią zasiądź, Nike więc nie mogła odmówić tej drobnej uprzejmości chłopakowi, nie przy rodzicach. Młodzieniec zanim jeszcze zasiadł do stołu odsunął krzesło swojej siostrze, która kazała musie pochylić i powiedziała mu cicho kilka słów, na które on się lekko zaczerwienił.

Kolacja się zaczęła. Przebiegła dość konwencjonalnie, dorośli omawiali decyzje ministerstwa magii i bieżące wydarzenia. Nike tylko się temu przysłuchiwała nie wypowiadając swojego zdania na temat zbytniego pobłażania czarodziejom mugolskiego pochodzenia, którzy powołując się na krzywdy doznane podczas wojny z Lordem Voldemortem uzyskiwali coraz to więcej przywilejów. Uważała, że błędem jest okazywanie względów tylko jednej grupie czarodziejów tylko z powodu strachu o posądzenie kogoś o poglądy zbliżone do tamtego czarnoksiężnika.

Niestety przy drugim głównym daniu, rozmowa zeszła na młodzież. Najpierw jej ojciec zapytała się o plany na przyszłość Aarona. On oczywiście miał już je jasno sprecyzowane i chciał zostać uzdrowicielem. Zaś gdy pani Travers spytała ją o to samo musiała powściągną swój język, aby nie wyskoczyć z tym, że ona nie jest tak idealna jak jej syn i nawet przez głowę by jej nie przeszło utniecie na całe życie u św. Munga.

- Nie mam zbyt sprecyzowanych planów na przyszłość. Myślała o tym, aby przez kilka lat podróżować po świecie i poznawać magiczne stworzenia w ich naturalnym środowisku – opowiedziała niezdradzająca, że najchętniej od razu po szkole pojechała by do bułgarskiego rezerwatu smoków. Na taką wiadomość, jej matka by chyba zemdlała.

- To na pewno będzie dla ciebie sposobność na zdobycie przygód. Sama pamiętam jak tuż po szkole średniej wybrałam się z przyjaciółką na tuner po kontynencie. Przez rok zdobyłyśmy więcej numerów telefonów od przystojniaków niż przez całe liceum – wspominała Anna.

- Mam nadzieje kochanie, że już ich od dawna nie masz – droczył się z nią mąż.

- Jakbym dobrze poszukała, to na pewno bym jej znalazła, więc dobrze się zachowuj kochanie – szybko zripostowała pani Travers. - Wracając jednak do podróżowania, to próbuje namówić mojego syna na wzięcie sobie roku wolnego i na podróż po Europie, jednak on chce jak najszybciej dostać uprawnienia uzdrowicielskie, więc będę musiała poczekać aż Erynie skończy szkołę, aby się pomartwić o swoje dziecko, które wypłynęło na szerokie wody.

- Jak chcesz mamusiu tak bardzo się o kogoś pomartwić to ja mogę ci to zagwarantować. Nie musisz czekać siedmiu lat aż skończę Hogwart, abyś musiała się o mnie martwić – zaczepnie oznajmiła mała blondynka.

- Nawet tak nie żartuj, przecież wiesz jak tatuś by się gniewał jakbyś zarobiła więcej szlabanów niż Aaron – oznajmił jej ojciec patrząc na nią z uśmiechem.

- To nie fair, tym sposobem nie mogę mieć go ani jednego i jaka w tym zabawa? - poskarżyła się dziewczynka.

- Odpuść jej trochę Leo, nie wszyscy mogą mieć takie grzeczne i posłuszne dzieci jak twój syn. Poza tym przypomnij sobie jak sam byłeś w szkole. Do najgrzeczniejszy na pewno nie należeliśmy a i tak wyszliśmy na ludzi. Powinieneś pozwolić jej na kilka przewinień, za które zasłużenie dostanie szlabany. W końcu nic tak człowieka nie uczy rozwagi niż kilka godzin bez różdżki doprowadzając do czystości sowiarnie.

- Nawet mi o tym nie przypominaj Teodor, później śmierdzieliśmy chyba przez tydzień.

- Ja tam jestem bardzo ciekawa za co pan i tatuś dostali taką kare.

- Nawet się nie waż Teo – ze śmiechem powstrzymał przyjaciela. - Nie znasz mojej córki, ona znając tą historie na pewno spróbuje ponownie wywinąć taki sam numer co my.

- Oj tato, nie doceniasz mnie ja skończyła z papugowaniem żartów innych odkąd skończyłam siedem lat. Nie ma potrzeby, abym powtarzała waż wyskok, sama ma już ze sto na pierwszy rok w Hogwardzie – powiedziała butnie Eryni, którą ciekawość, aż zżerała od środka. Postanowiła, że jutro będzie tak długo męczyć tatę, aż jej o tym opowie.

- Nawet tak nie mów, bo już się boje, że rozniesiesz tą szkołę już w pierwszym tygodniu pobytu tam – powiedziała jej mama a później puściła do niej oko.

- Może skończymy już ten temat – zarządziła pani Fawley. - Aaronie słyszałam wiele dobrego o tobie, i sama też muszę cię pochwalić. W końcu nie każdy siedemnastolatek poświeciłby własne wakacje, aby pomóc swojej koleżance.

Nike na te słowa o mało nie zamknęła oczu, zamiast tego wbiła sobie paznokcie w lewą dłoń, która znajdywała się pod stołem. Z oczekiwaniem czekała też na reakcje chłopaka. Może zdarzy się cud i nie będzie mógł jej pomagać. Wszyscy byle nie on. Takie przebłyski szczęścia jednak nie zdarzają się w jej życiu. Doszła do tego faktu mając jedenaście lat, gdy siedzący naprzeciwko jej chłopak patrzył jak dwóch starszych od niej gryfonów naśmiewa się z niej i jej koleżanki a on tylko stał i się temu przyglądał niczego nie robiąc, chociaż widział błaganie w jej oczach. Od tego momentu zaczęła widzieć jakim był naprawdę. Kłamliwym, zapatrzonym w siebie bufonem. I właśnie z nim musiała spędzić całe lato – koszmar.

- To nic wielkiego, pani Fawley. Kto by nie chciał spędzić wakacji z pani piękną córką, chodź trzeba przyznać, że jeszcze nie przyćmiła pani niewątpliwej urody – czarował młody Travers.

Na te słowa Nike nie wytrzymała i wstała. Była tym równie zaskoczona jak reszta osób przy stole. Szybko jednak doszła do siebie, aby przeprosić i udać się do łazienki. Tam po wygłuszeniu pomieszczenia dała upust swoim emocją. Posłała taką niecenzuralną wiązankę, że nie jeden szewc mógłby się od niej uczyć przeklinać. Jeśli tak mają wyglądać całe wakacje to chyba lepiej będzie jeśli sama na siebie rzuci avadą. Wybuch pomógł jej opanować nerwy i uczucia na tyle, żebym mogła spojrzeć w lustro i patrząc w nie powiedzieć.

- Jesteś silna Nike. Nie pod to dziadek nalegał, żeby dać ci imię po greckiej bogini zwycięstwa, abyś teraz się podała. Wytrzymasz to, choćby ten palant Travers znowu, powiedział tysiąc obleśnych komplementów jej matce. Przetrzymasz, ten koszmarny wieczór a później się zemścisz. Pamiętaj zemsta to potrawa, która najlepiej smakuje na zimno.

Po tym przyrzeczeniu przeczesała palcami włosy i wyszła z łazienki. Z salonu dochodził śmiech to jej tata opowiadał anegdotki ze swojej pracy. Przez chwile stała i obserwowała niezauważona. Jej nemezis pod postacią Serpensa Aarona Traversa siedział przy stole i dobrze się bawił. Przyglądała mu się bardzo krótko, gdy coś musiało go zaniepokoić i spojrzał prosto w jej oczy. Ponownie zamurowało ją tak jak na schodach, jednak tym razem się nie dała pokonać. Nie przerywając spojrzenia podeszła do stołu. To on musiał pierwszy odwrócić wzrok, gdyż wstał i ponownie pomógł jej przy nim zasiądź. Czując się silniejsza przyjęła to prawie z obojętnością.

- Dobrze, że wróciłaś córko – zwrócił się do niej tata. - Właśnie zaczęliśmy omawiać plany na te wakacje. Leo mówi, że za trzy dni wyjeżdżają na Francuską Riverę w do tego samej miejscowości co my. Uznaliśmy z mamą, że wy obie pojedziecie tam razem z nimi, a ja dołączę do was za półtora tygodnia.

- Dobrze, tato – odpowiedziała obojętnie – Może dopiero tam Aaron zacznie mi pomagać.

- Uważam to za dobry pomysł – zgodził się z nią chłopak, co ją zaskoczyło ją.

- Skoro Aaron też tak sądzi to nie widzę w tym nic złego. W końcu przed wyjazdem raczej nie będzie czasu na korepetycje. We Francji masz się porządnie zabrać za naukę, moja panno i nie chce słyszeć żadnych skarg.

- Oczywiście, tato.

- Wracając to tematu. Po trzech tygodniach pod Hyeres, tydzień spędzisz w domu a późniejpojedziesz razem z rodzeństwem Travers do posiadłości ich dziadka w południowym Norfolk Ditchingham Hall. Tam spędzicie trzy tygodnie sierpnia. W ostatni zaś znowu spędzisz w Londynie przygotowując się do wyjazdu do szkoły. Mam nadzieje, że ci to odpowiada Nike.

- Tak – zgodziła się w końcu nie mogła się jawnie sprzeciwić ojcu. - Ma pytanie. Zawsze sądziłam, że wiejska posiadłość Travers'ów jest w Kornwalii.

- Nie mylisz się. Twojemu tacie chodziło o dwór mojego drugiego dziadka ze strony mamy – oznajmił Aaron.

- Czyli mam spędzić trzy tygodnie w mugolskim domu?

- Na to wygląda, moja córko – oznajmił jej tata patrząc na nią spojrzeniem, które nie pozostawiało wątpliwości co jej grozi, jak tylko ośmieli się wypowiedzieć jakiekolwiek słowo protestu.

- To świetnie – odparła z lekką nutą ironii.

Z Nike uszło całe powietrze. Wiadomość, że musi spędzić trzy tygodnie w domu mugoli zaszokowała ją. Zastanawiała się jak jej rodzice oboje, tak dumni ze swojej czystej krwi mogli jej to zrobić. Domysły szalały po głowie, że ledwo zauważyła koniec kolacji. Nie mogła jednak odetchną z ulgą. Czekał ją jeszcze ostatni sprawdzian opanowania jakim był moment pożegnania. Z sztucznym uśmiechem przyjmowała pocałunki w policzek od pani Travers i jej córki oraz kurtuazyjne całowanie dłoni pana Leo. Najbardziej bała się wrażenia jaki wywierał na niej dotyk Aarona. Młodzieniec stanął przed nią i ponownie wzorem ojca chwycił jej dłoń i już miał ją pocałować, gdy nie wytrzymała i wyrwała mu ją. Nerwowo obrzuciła wzrokiem całe towarzystwo, na szczęście jej rodzice zajęci wymienianiem uprzejmości nie zauważyli tego fax-pas. Nie miała tyle szczęścia z małą Tracers'ówną, jednak pomimo tego, że wszystko widziała to posłała jej konspiracyjny uśmiech a swojemu bratu pokazała język. I tym miły akcentem zakończył się ten koszmarny wieczór, gdyż rodzice po zamknięciu się drzwi za gośćmi pozwolili jej się oddalić do pokoju.

***

Aaron nie mógł zasnąć. Cały czas miał przed oczami obraz Nike, która stoi na schodach i patrzy na niego tymi swoimi niesamowicie zielonymi oczami. Nie tylko jej spojrzenie robiło na nim wrażenie. Elegancka długa suknie z jedwabiu, dyskretny makijaż i dumna postawa tworzyły obraz, którego się nie spodziewał zobaczyć. Znał Nike prawie przez całe swoje życie. Wiedział, że jest ładna, ale nigdy nie widział jej piękniejszej. Wracał myślami do kolacji, którą on sam mógł uważać za udaną, jednak wątpił aby dziewczyna sądziła tak samo. Obserwował ją uważnie przez cały czas, chociaż jego diabelska siostrzyczka zwróciła mu uwagę aby się tak na nią nie gapił, bo jeszcze chwila a ślina mu poleci po brodzie.

Zauważył, że były dwa takie momenty, w których dziewczyna prawie nie wytrzymała i nie posłała ich wszystkich do diabła. Zwyciężyła jej zimna krew i wątpił, aby ktokolwiek oprócz niego to zauważył.

Doświadczając wyraźniej niechęci ze strony dziewczyny pod koniec wieczoru, znowu zaczął się zastanawiać czy dobrze robi godząc się na spędzenie z nią całych wakacji. Taka szansa, jednak znowu się nie powtórzy, więc doszedł do wniosku, że nie ważne czy po tych dwóch miesiącach Nike go znienawidzi. W końcu to jego jedyna okazja, aby dziewczyna się do niego chociaż trochę przekonała.